Nadežda Petrović, rođena 11. oktobra 1873. godine u Čačku, bila je istaknuta srpska slikarka i ratna heroina. Poticala je iz ugledne porodice; njen otac Dimitrije bio je učitelj crtanja i kasnije finansijski stručnjak, dok je majka Mileva bila učiteljica i bliska rođaka političara Svetozara Miletića. Najmlađi brat, Rastko Petrović, postao je poznati pisac.
Porodica se preselila u Beograd 1884. godine, gde je Nadežda završila Višu žensku školu. Učila je slikarstvo kod Đorđa Krstića i u Umetničkoj školi Cirila Kutljika. Od 1893. godine radila je kao nastavnica crtanja u nekoliko beogradskih škola. Godine 1898. otišla je u Minhen na usavršavanje, gde je studirala u školi Antona Ažbea, zajedno sa umetnicima poput Vasilija Kandinskog i Aleksa von Javlenskog.
Prvu samostalnu izložbu imala je 1900. godine u Beogradu, ali njeni radovi nisu odmah naišli na pozitivne kritike. Uprkos tome, nastavila je da izlaže i učestvovala je na Prvoj jugoslovenskoj umetničkoj izložbi 1904. godine. Iste godine bila je jedan od osnivača umetničkog društva “Lada”, prvog takvog društva u Srbiji.
Nadežda je bila poznata po svom humanitarnom radu. Godine 1903. bila je među osnivačima Kola srpskih sestara, organizacije posvećene pružanju pomoći ugroženim Srbima u Osmanskom carstvu.
Tokom Balkanskih ratova 1912–1913. i Prvog svetskog rata, Nadežda je volontirala kao bolničarka. Za svoj nesebičan rad odlikovana je Medaljom za hrabrost i Ordenom crvenog krsta. Nažalost, tokom epidemije tifusa, kojoj je nesebično pomagala, i sama se zarazila i preminula 3. aprila 1915. godine u Valjevu. Nadežda Petrović ostavila je iza sebe bogat umetnički opus i trajno mesto u istoriji srpske umetnosti i humanitarnog rada.
